გოგოლაშვილი ამბობს, რომ ევროპას მიგრანტების და თავშესაფრის მაძიებელი ადამიანების შენახვა საკმაოდ ძვირი უჯდება და ამიტომაც ამ ხარჯების გაღება აღარ უღირს. მისი განცხადებით, მართალია არ არსებობს ამის სტატისტიკური კვლევა, თუმცა არსებობს მონაცემები, იმის შესახებ თუ რა თანხებს გამოჰყოფს ქვეყანა მიგრანტების შესანახად- მაგალითისთვის გერმანიამ 2018 წლის ბიუჯეტიდან თავშესაფრის მსურველებისთვის 23 მილიარდი ევრო დახარჯა. „სამწუხაროდ ბოლო თვეების განმავლობაში და განსაკუთრებით 2018 წელს, ქართველების რიცხვი, რომლებიც ევროპაში თავშესაფარს ითხოვენ, ძალიან გაზრდილია.
მსოფლიოში რიცხობვრივი მონაცემებით, ალბანეთის შემდეგ მეორე ადგილას ვართ. ამიტომაც ევროპის ქვეყნებმა საქართველოს უასფრთხო ქვეყნად აღიარება სწრაფად დაიწყეს, რადგანაც ჩვენი თანამოქალაქეების სამშობლოში დაბრუნების პროცედურები გაუადვილდეთ. “ევროპის ქვეყანაში ლტოლვილად ჩაბარებიდან 2-3 კვირაში საემიგრაციო სამსაუხრში ქართველების დეპორტაციის პროცესს იწყებენ. ე.წ. პოზიტივს იგივე თავშესაფარს თითქმის აღარავის აძლევენ. პროცედურა ბევრ ბიუროკრატიას მოიცავს, ჩაბარების დღიდანვე ქართველებს ეძლევათ საბუთი, რომელიც მათ აცნობს, რომ საქართველო უსაფრთხო ქვეყანაა და მათი მოთხოვნა თავშესაფარზე არ იქნება დაკმაყოფილებული. “დეპორტაციის ხარჯების გადახდაც წესით ქართველებს ეკისრებათ, თუმცა, გამომდინარე იქიდან, რომ საქართველოდან ევროპაში გაქცეულებს უკან დაბრუნება არ სურთ, უცხოელი პოლიციელები მათ ძალით გამოძევებას იწყებენ, ამ შემთხვევაში კი ხარჯებს ადგილობრივი მთავრობები ფარავს”, – აცხადებს გოგოლაშვილი
„რეზონანსთან”. მისივე თქმით, საქართველოს ხელისუფლება საკმაოდ რთული დილემის წინაშე დგას. ფაქტია, რომ საზოგადოების ინფორმირება ამ კუთხით მხოლოდ საკმარისი არ არის. თუმცა, გოგოლაშვილი ალბანეთის მსგავსი კანონის შემოღების მოხმრეც არ არის, რომლის მიხედვითაც ხელისუფლება საკუთარი მოქალაქეების ქვეყნიდან გასვლას აკონტროლებს. მისი აზრით, პირველ რიგში ეს არა ეფექტური და არაკონსტიტუციური იქნება. ასევე პოლიტიკურად არა მომგებიანი პროცესია. ხელისუფლება, რომელიც თავის მოქალაქეს ვერ უქმნის ისეთ ეკონომიკურ პირობებს, რომ ის ქვეყნიდან არ გავიდეს და ამის პარალელურად გასვლასაც უკრძალავეს, ეს ქვეყნის შიგნით სიტუაციას დაძაბავს და დემოკარტიის შეზღუდვად აღიქმება. გოგოლაშვილი ამბობს, რომ ასევე შესაძლებელია მესამე ქვეყნის მეშვეობით ევროპაში გასვლაც. ამ პროცესს კი ხელისუფლება საერთოდ ვერ გააკონტორლებს.
„ფაქტია, რომ ქვეყანაში მძიმე ეკონომიკური პრიობების გამო ადამიანები იძულებეულები არიან პოლიტიკური თავშესაფარი ითხოვონ. თუმცა, ჩვენ ვიცით, რომ როდესც არ ხარ რეალურად პოლიტიკური დევნილი და შენს სიცოცხლეს შენს ქვეყანაში საფრთხე არ ემუქრება, თავშესაფარს არავინ მოგცემს. “მაშინ რა უნდა გავაკეთოთ იმისთვის, რომ უვიზო მიმოსვლა არ შეგვიჩერონ და ჩვენი მოაქლაქეების ასეთ მძიმე სიტუაციაში ყოფნა თავიდან ავირიდოთ. პირველ რიგში, აუცილებელია რომ შევისწავლოთ ის რეგიონები საიდანაც მოსახლეობის მასობრივი გადინება ხდება. “დავიწყოთ გარკვეული ინვესტიციების და რესურსების ამ კუთხით მობილიზება. ასევე უცხოური ინვესტიციებიც მოვიზიდოთ, რომ ჩვენი მოსახლეობის დასაქმება მოხდს. შევიმუშაოთ გარკვეული პროგრმები, რომ ასეთ მასობრივ გადინებას ხელი შეუშალოთ. სხვაგვარად სიტუაცია კიდევ უფრო გართულება. მხოლოდ პოლიციური რეჟიმის გამკაცრება და ხალხის დაკავება გამოსავალი არ არის”.
ავტორი: ჟანა მეგრელიშვილი
